หน้าเว็บ

วันพุธที่ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2554

นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร กับ ความยั่งยืนของสังคมไทย

นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร ได้ส่งผลต่อความยั่งยืนของสังคมไทย

สังคมไทย (เดิม)              
อยู่กันด้วยระบบชนชั้น ผู้ใหญ่ดูแลผู้น้อย

นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร
เล่นพรรคเล่นพวก
รุมรังแกคนไม่เข้าพวก

สังคมไทย (เดิม)
ถ้อยทีถ้อยอาศัย
คบกันเหมือนญาติพี่น้อง

นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร
เล่นงาน กลั่นแกล้ง ฟ้องร้อง
คบกันเพื่อหวังเอาผลประโยชน์ส่วนกลางมาเป็นของตน

สังคมไทย (เดิม)
พึ่งตนเอง ใช้วิถีเศรษฐกิจพอเพียง
แบ่งปัน ลงแขกทำงานให้ชุมชน

นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร
จ้างแหลก เพื่อกินค่าหัวคิว ค่ากวาดถนน ค่ายาม ค่าขยะ ค่าตัดต้นไม้
ค่าจัดเลี้ยง และอื่นๆ เท่าที่จะสรรหามาได้

สังคมไทย (เดิม)
สร้างคนดี มีคุณธรรม
สังคมน่าอยู่

นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร
สร้างคนยักยอก หลอกกินเงินชาวบ้าน
ทำให้คนดี ท้อแท้ ไม่อยากอยู่ในสังคม

สังคมไทย (เดิม)
ทำให้เป็นที่ๆมีความสุข

นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร
ทำให้ นรก มีจริง และคนจะทิ้งหมู่บ้าน หรือ นรก ไปอยู่ที่อื่น จนร้าง
ท้ายที่สุด นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร จะล่มสลาย
กลายเป็นหนึ่งในตำนานการจัดการสังคมที่ล่มสลาย...





วันอาทิตย์ที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2554

เมื่อนิติบุคคลถูกฟ้องให้เพิกถอนการจดทะเบียน

เคสศึกษานี้เป็นกรณี ที่ดินเปล่า ในหมู่บ้าน แห่งหนึ่ง ย่านปทุมธานี
ที่ดินเปล่า ก็แปลว่าไม่มีผู้อยู่อาศัย
จึงไม่ได้ใช้สาธารณูปโภคหรือบริการสาธารณะ
กรณีนี้จะชัดเจนกว่ากรณีซื้อบ้านไว้แต่ไม่ได้มาอาศัยอยู่
แต่เนื่องจาก พรบ.มัดมือชก 2543 ระบุว่า
เจ้าของกรรมสิทธิ์ที่ดิน ทุกแปลง ต้องจ่ายค่าส่วนกลาง
นิติฯ ก็เลยได้ช่อง ใช้ กม. เป็นอาวุธ
ฟ้องเจ้าของที่ดินเปล่าให้จ่ายค่าส่วนกลาง ซะเลย
ต่อมา เจ้าของที่ดินเปล่า จึงรวมตัวกัน เพื่อฟ้อง นิติฯ กลับ
อยากถามว่าใครเคยเจอมั้ง ว่าคนที่ทำงานด้วยกัน เลิกงานแล้วชวนไปทางอาหารเป็นกลุ่ม แล้วปรากฏว่า พวกผู้ชาย สั่งเหล้า เบียร์มามากมาย พอตอนหลังเช็คบิล ก็มาแชร์ หารเท่าๆกัน โดนไปพันเศษๆ พวกนั้นก็ทำหน้าแบบกูรไม่รู้หรอกนะว่ามันแพงมาก นี่กูรโคตรแฟร์เลย หารเท่าๆกัน  เจอแบบนี้ 2-3 ครั้ง ก็เข็ด ถามจริงเถอะ ถามใจตัวเอง ว่าจงใจหลอกชวนไปแชร์ค่าเหล้าเบียร์ใช่ไหม อันนี้พอเรารู้เรา ทีหลังเราก็ปฏิเสธ ว่าเราไม่อยากไปได้ ไม่เหมือนกรณี นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร คนคิดกฏหมาย ก็พวกคิดแบบทำนองแชร์ค่าเหล้าเบียร์นี่เอง แต่เมื่อไปเจอเพื่อนต่างชาติ คำว่าแฟร์ คือ เค้าจ่ายส่วนที่เค้าใช้ เช่นเค้าชวนไปกินข้าว แล้วบอกว่าแชร์ เค้าสั่งไวน์มากิน สั่งอาหารแพงๆ แล้วเค้าก็จ่ายส่วนของเค้าเองทั้งหมด ไม่ได้มา "หาร" บ้าๆแบบ Thailand ที่พอนัดไปกินแบบแชร์ กูรก็จะตะบี้ตะบันสั่งที่มันคุ้มๆ เยอะๆ เพราะจะได้ไม่เสียเปรียบ ยิ่งถ้ากินเกินที่ตัวเองจ่ายละก็จะพอใจมากๆ ลองเปรียบเทียบกับ กรณี นิติฯ ดูว่ามันสนุกเพียงใด ที่ได้บริหารการแชร์ทรัพยากร ทั้งเงินและอำนาจ ยิ่งเอาไปเป็นประโยชน์แก่ตนเองและพวกได้มากแค่ไหน ก็ยิ่งพอใจมากเท่านั้น...
สรุปประเด็นสำคัญจากคำฟ้องของโจทก์ไว้ดังนี้

1) โจทก์และพวกรวม 6 คน เป็นสมาชิกที่ถือครองที่ดินเปล่าตั้งแต่ช่วงปี 2356 จนถึงปัจจุบัน และถูกนิติบุคคลฟ้องคดีแพ่ง เพื่อเรียกเก็บเงินค่าส่วนกลาง ซึ่งค้างชำระมาตั้งปี 2549
2) โจทก์อ้างว่าการซื้อที่ดินของโจทก์ เป็นการซื้อและได้รับโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินมาก่อนที่พระราชบัญญัติจัดสรรที่ดิน 2543 จะบังคับใช้  โจทก์ทั้งหกจึงไม่ได้อยู่ในบังคับตามพระราชบัญญัติจัดสรรที่ดิน 2543
3) โจทก์อ้างว่าไม่ได้รับทราบถึงการจัดให้มีการประชุมเพื่อลงมติให้จัดตั้งนิติบุคคล
4) โจทก์อ้างว่าเมื่อขอจัดตั้งนิติบุคคลนั้น มีจำนวนสมาชิกที่ลงมติให้จัดตั้งนิติบุคคลไม่ถึงกึ่งหนึ่งของสมาชิกทั้งหมดตามกฏหมาย ทำให้การจดทะเบียนนิติบุคคล เป็นการจดทะเบียนที่ขัดต่อหลักกฏหมายอันเป็นโมฆะมาแต่ต้น
5) โจทก์อ้างว่าตั้งแต่รับโอนกรรมสิทธิ์ในที่ดินมาจากบริษัท ล.อ.ฮ. โจทก์ทั้งหกยังไม่เคยได้รับบริการใด ๆ จากนิติบุคคล และยังไม่เคยเข้ามาใช้ทรัพย์สินส่วนกลาง
6) โจทก์ขอให้ศาลเพิกถอนมติการประชุมให้จัดตั้งนิติบุคคลเมื่อวันที่ 19 กุมภาพันธ์ 2549 และให้เพิกถอนการจดทะเบียนการจัดตั้งนิติบุคคล
ไม่ว่าเคสนี้จะถือเป็นการเริ่มต้นของสงครามระหว่างผู้อยู่อาศัย ผู้ซื้อ กับ นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร หรือไม่
แต่ก็นับเป็นอีกก้าวหนึ่งของการต่อสู้ที่น่าชื่นชม เพราะจากที่เคยสอบถามก็ไม่มีใครอยากจ่ายนักหรอก ค่าส่วนกลาง เหมือนจะดี มีคนเฝ้าบ้าน กวาด ถนนให้ ชีวิตจะเปลี่ยนไป เมื่อวันหนึ่งโดนขโมยขึ้นบ้านขนไปจนเกลี้ยง แล้วค่อยมาสำนึกว่า รู้งี้เอาเงินไปติดกล้องวงจรปิดดีกว่า หรือจ่ายเงินค่าอาหารเลี้ยงสุนัข ยังดีกว่าเสียเงินจ้าง ย. ที่ไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ไม่รู้ไม่เห็นลูกเดียว ของที่โดนขโมยถ้าเป็นประเภททรัพย์เคลื่อนที่ได้ ก็จะอยู่ในข้อยกเว้นการรับประกัน
คนที่จ่าย มักคิดว่าไม่อยากโดนทวง แค่เงินเล็กน้อย หรือไปทำงานหาเงินดีกว่า ปวดหัว จ่ายๆมันไปให้สิ้นเรื่อง หรือบางคนก็กลัวโดนฟ้อง
แต่ต่อไปมันจะไม่ใช่เช่นนั้น เมื่อเราแก่เฒ่า กินเงินบำนาญ เฝ้าบ้าน กวาดบ้านเอง แล้วต้องเสียเงินเดือนละ 1-2 พันบาท เท่าไหร่ไม่อาจคาดเดาได้
เพราะค่าส่วนกลางเท่าไหร่ มันก็ขึ้นกับมติที่ประชุมนิติฯกำมะลอนั่น เป็นภาระผูกพันระยะยาววววววไปชั่วลูกชั่วหลาน คนที่มันกินๆนอนๆกินค่าส่วนต่าง มันก็จะส่งไม้ผลัดต่อให้ลูกหลานยาวววววววกันถึงชั่วลูกชั่วหลานแน่ ทรัพย์สินที่ใช้เวลาชั่วชีวิตผ่อนมา ก็จะกลับกลายเป็นภาระก่อหนี้สิน โดนฟ้องจนโดนยึดขายทอดตลาดไปในที่สุด เรายังแก้ปัญหานี้ได้ตอนนี้ ลองหยุดจ่ายกันเยอะๆ ให้ กม. นี้มันล้มซะตอนนี้ งัยมันก็ไปไม่รอดอยู่แล้ว จะ 10 ปี หรือ 100 ปี ให้รัฐ ออกระเบียบใหม่ให้มันดีกว่านี้ เช่นมี หน่วยงานกลางของภาครัฐ แบบอเมริกา ที่มีสมาคมบ้านจัดสรร ดูแลไปเลยแบบเหมาทั้งรัฐ มีการควบคุมโดยผู้ว่าการรัฐ ที่มาจากการเลือกตั้ง หรือจริงๆ สมาคมบ้านจัดสรร เทียบเท่าได้กับ อบต. บ้านเรานั่นแหละ เพราะเป็นคนดูแลเรื่องถนน ต้นไม้ ขยะ สาธารณูปโภคทั้งหมด มีแต่บ้านเรานี่แหละ ที่เอา กม. เค้ามาใช้ แต่เอามาไม่หมด จัดระเบียบให้ชัดว่าค่าดูแลต่อพื้นที่เท่าไหร่ ดูแลอะไรบ้าง ที่ดินเปล่า กรณีไม่มีคนอาศัย จะคิดค่าจัดการอย่างไร
และถ้า มันยังเป็นไป แบบปัจจุบันนี้ แก้ไขไม่ได้ เชื่อว่า คนรุ่นต่อไป จะไม่มีใครซื้อบ้านหรือที่ดินในหมู่บ้านจัดสรร หรอก ขนาดเราก็ยังคิดจะย้ายไปอยู่ที่อื่นเหมือนกัน ซื้อที่ดิน ปลูกบ้านเอง ดีกว่า การซื้อบ้านตามหมู่บ้าน เหมือนตกอยู่ในวงจรอุบาทก์ ตอนแรกก็โดนพวกโครงการหมู่บ้านแหกตาสร้างบ้านคุณภาพไม่ได้มาตรฐาน ร้องเรียนก็ไม่มีใครเหลียวแล ต่อมาก็โอนถนนพังๆ สวนโทรมๆกลับมาให้ นิติฯที่สมรู้ร่วมคิดกันจัดตั้งรับไปดูแล โครงการก็เอาเงินค่าประกัน 7% จากที่ดินคืน แล้วก็หักค่าดำเนินการเกี่ยวกับการบริการสาธารณะแบบเต็มสตรีม เช่น ทั้งที่หมู่บ้านก็สร้างเสร็จไม่พร้อมกัน ภาระค่ายามกับค่าไฟฟ้า ในส่วนที่ยังสร้างไม่เสร็จก็ผลักมาให้หักจากค่าส่วนกลางที่หักไว้ล่วงหน้า 3 ปีทั้งหมด แล้วก็ยังเจอว่าค่ากวาดถนน เพราะมันก็ผลักมาอีก ปีละเป็นหลักแสนบาท ซึ่งที่ค่าจ้างแพงก็เพราะเล่นสร้างไปขายไป ค่าเก็บเศษวัสดุก็มามั่วอยู่ตรงนี้ด้วย ดีหน่อยที่ค่าดูแลสวนสาธารณะนี่มีการวินิจฉัยแล้วว่าทางโครงการฯต้องออกเอง เพราะมันเป็นสิ่งสนับสนุนการขาย
ต่อจากนั้นก็ต้องมาเจอ นรก นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร อีก
ลาก่อน ลาที ขอลาที ขอลาไกล ไม่ซื้ออีกแล้ว หมู่บ้านจัดสรร
เข็ดจนตาย สั่งเสียไว้ว่าห้ามซื้อเด็ดขาด ให้ซื้อที่แล้วปลูกเอง ต่อให้มันไกลก็ยอม...